هنوز قصه‌ ام ناتمام است

سوار ماشین شدم. دخترم در خانه تنها بود و می‌خواستم هر چه زودتر خودم را به خانه برسانم.

روز شلوغ و پرکاری داشتیم.

به قول همکارم می‌شد امروز را روز جهانی بریدگی نامید.

از بس بریدگی دست و پا به اورژانس آورده بودند، بوی خون در بینی‌ام پیچیده بود. پانسمان سوختگی یک بچه دو ساله هم ما را از نفس انداخت. طفلکی چقدر تقلا ‌کرد. سارا، دخترم، زنگ زد و گفت: غذایم را خورده‌ام خیالت راحت باشد، می‌خواهم کمی ‌بخوابم. به خانه رسیدی بیدارم کن تا مشق‌هایم را بنویسم.

توی تاکسی کمی ‌لم دادم.

پاهایم زق زق می‌کرد اما بی‌خیال خستگی پاهایم شدم و ذهنم برای گفتن داستان کودک به دنیای خیال پرواز کرد.

عاشق نوشتن داستانی برای کودکانم.

این کار به من آرامش می‌دهد. به اژدهایی آشپز فکر کردم که هیچ وقت برای پخت غذا مشکل ندارد چون آتش در دهنش هست. مهمانی می‌گیرد اما قبل از پخت و پز یخ می‌خورد و آتش دهانش سرد می‌شود.

لبخندی روی لبانم نشست. یک کم بیشتر فکر کنم می‌توانم به اژدها کمک کنم. خواستم گوشه‌ای از دفترچه یادداشتم قصه را بنویسم تا بعد سر فرصت کاملش کنم که راننده گفت:

همین جا پیاده می‌شوید؟

گفتم بله!

کرایه را دادم و پیاده شدم.

نان و سبزی و کمی‌ خرت و پرت خریدم و به خانه رفتم. ظرف‌های کثیف، توی ظرف‌شویی بود. خانه نامرتب بود. داشتم به آشپزخانه می‌رفتم که پایم به لیوان آبی که روی زمین بود برخورد کرد و آب روی زمین ریخت.

زیر لب غرولند کردم که: آخه چند بار باید بگم آبی که می‌خورید لیوان رو سر جاش بگذارید!

سارا از خواب بیدار شد و سلام کرد.

موهای ژولیده و چشم‌های خواب‌آلودش حواسم را پرت کرد. چشم‌هایش را ‌مالید و گفت: خسته نباشید.

خنده‌ام گرفت. برایش یک لیوان شیر آوردم و گفتم: بخور و مشق‌هایت را بنویس دختر ژولی وولی!

کش موهایش را آورد و گفت: موهایم را می‌بافی؟ موهایش را شانه کردم و بافتم. لپش را ماچ کردم. خواستم داستانم را بنویسم ولی با خودم گفتم کارهایم را انجام بدهم و با خیال راحت شروع به نوشتن کنم.

ظرف‌ها را شستم. خانه را مرتب کردم.

لباس‌ها را در ماشین لباس‌شویی انداختم. سبزی‌ها را پاک کردم و کتلت پختم.

در حین پختن کتلت به سارا دیکته گفتم.

چند تا از مسئله‌های ریاضی‌اش را که در کلاس نتوانسته بود حل کند، با هم حل کردیم.

وقت زیادی از من گرفت تا یادش دادم.

همسرم به خانه آمد. روی مبل دراز کشید. چای را آماده کردم و با چند تا کیک برایش آوردم. پاهایم زق زق می‌کرد. کاغذ و خودکار را برداشتم تا ادامه داستان را بنویسم. روی مبل نشستم.

بوی بدی به دماغم خورد. دنبال بو گشتم. به جوراب همسرم رسیدم. جوراب را برداشتم و شستم. سارا مقنعه‌اش را آورد: مامان این رو بدوز. امروز موقع بازی پاره شد.

مقنعه‌اش را دوختم. همسرم اخبار نگاه می‌کرد. نمازم را خواندم. سفره‌ی شام را آماده کردم. بعد ظرف‌ها را شستم. لقمه‌ی فردای مدرسه سارا را آماده کردم و قمقمه‌اش را پر از آب کردم.

به گلدان‌ها آب دادم. کیف سارا را چک کردم تا کتابی جا نگذاشته باشد.

برای سارا داستانی خواندم.

به سارا گفتم راستی سارا امروز به یک داستان کودک فکر کردم.

سارا گفت: در مورد چی بود؟

گفتم: اِ… راستش یادم رفته. باید کمی‌ فکر کنم تا یادم بیاد. وقتی نوشتم برات می‌خونم.

سارا را بوسیدم. رویش را کشیدم و از اتاق بیرون آمدم. همسرم از خستگی خوابش برده بود. کمی‌ در تاریکی اتاق به صورتش نگاه کردم. به نظر می‌رسید روز سختی داشته است.

فردا صبح باید کمی‌ زودتر می‌رفتم.

همکارم کلی سفارش کرده بود تا زودتر بروم بخش را تحویل بگیرم. طفلکی دنبال درمان مادرش بود. روی مبل نشستم. پاهایم زق زق می‌کرد. کمی‌ پاهایم را مالیدم. خودکار را برداشتم و به برگه‌ی سفید نگاه کردم.

خدایا موضوع داستانم چی بود. چرا یادم نمی‌آید.

آه لعنت به من! هزار بار گفتم جرقه‌ای به ذهنت زد سریع گوشه‌ای یادداشت کن! روی مبل دراز کشیدم، بلکه چیزی یادم بیاید. نمی‌دانم چقدر طول کشید که خوابم برد. با صدای زنگ ساعت از خواب پریدم. صبح شده بود. تمام شب در رویایم با خودم کلنجار می‌رفتم و هنوز قصه‌ام ناتمام مانده بود.

اگر این متن را دوست داشتید، خواندن داستان زیر را نیز به شما پیشنهاد می‌کنیم:

من هیچ وقت آن داستان را تمام نکردم