جام‌ جهانی شروع شده بود و من و پدر و برادرم خیلی جدی همه‌ی مسابقه‌ها رو دنبال می‌کردیم!

فغان از تیم ملی ایران که مدام به جای حمله، عقب‌نشینی و دفاع می‌کرد و هی کرنر به نفع تیم حریف گرفته می‌شد.

من طاقت دیدن کرنر‌ها رو نداشتم!

برادرم فقط فریاد می‌زد و بد و بیراه می‌گفت! پدرم هم که جز اخم ‌کردن کاری انجام نمی‌داد! گاهی تو لحظات حساس که  به نفع تیم‌مون نبود، می‌رفتم تو اتاق تا یه ‌وقت گل خوردنمونو نبینم! خلاصه کلی استرس داشتم؛ این قدر که اگه حرکات آهسته‌ش هم پخش می‌شد بازم حرص می‌خوردم! با این نحوه‌ی بازی هیچ امیدی به برد تیم ملی‌مون نبود؛ اگرچه تیم کشورم هم نباید همون اول، با جام خداحافظی می‌کرد!

مادرم که هیجان ماها رو می‌دید، می‌خندید و می‌پرسید: «یکی دیگه‌ پولشو می‌گیره، شماها یقه‌ی خودتونو پاره می‌کنین؟!»

البته من با نظر مادرم موافق نبودم!

تیم ملی ایران بود و ما هم ایرانی بودیم، پس باید هیجان‌زده می‌شدیم و داد و فریاد راه می‌انداختیم!

برای دیدن مسابقه‌ها باید هله‌هوله می‌خریدم.

امان از تخمه‌خورهای خونواده!

وقتی مسابقه تموم می‌شد انگار زلزله اومده بود! بعدشم که دیواری کوتاه‌تر از دیوار من پیدا نمی‌شد و یه‌تنه باید همه‌ی ظرف‌ها رو می‌شستم؛ ظرف‌های شام و لیوان‌های آب‌میوه و ظرف‌های پوست تخمه و آجیل که روی هم تلنبار می‌شدن!

پروژه‌ی شام و ظرف‌های کثیفش منو کم آزار نمی‌داد که حالا پروژه‌ی فوتبال و پوست تخمه هم بهش اضافه شده بود. از بس که ظرف شسته بودم دست‌هام خشن و زبر شده بودن! اینقدر به دست‌هام کرم می‌زدم که تموم رخت‌خوابم بوی کرم گرفته بود! یکی از همین روزها خونم به جوش اومد و پروژه‌ی غرغر کردنو راه انداختم؛ اما غرغر کردن موقع ظرف شستن هم هیچ فایده‌ای نداشت!

پس تصمیم گرفتم که دیگه اصلا ظرف نشورم!

این شد که رفتم و ظرف‌های یه‌بار مصرف خریدم، البته از نوع گیاهیش چون پدرم به بهونه‌ی سرطان‌زا بودن ظروف پلاستیکی حتما منو به آشپزخونه برمی‌گردوند! اما این کودتای من هم ناکام موند چون مادرم ظرف‌های یه‌بار مصرف رو هم می‌شست تا من کمتر بخرم و اون بیشتر صرفه‌جویی کنه!