تصورات کودکان ما اغلب پهلو به فلسفه می‌زند. متن زیر این درباره است:

ایلیا هشت ساله شد.

همین یک هفته پیش. با دو دندانِ نیش افتاده که خالی بودن جایش، دو دندانِ جلویی را بزرگ‌تر می نمایاند. هشت سال تمام.

دیروز گفت: «مامان! می‌دونی زندگی مثلِ منچ می‌مونه؟»

پرسیدم: چه طور؟!

گفت: «وقتی یه بچه‌ی دیگه می‌آری، انگار شیش آوردی و یه مهره‌ی جدید آوردی توی بازی. خدا مثل تاس می‌مونه و به آدما شیش می‌ده. حالا فهمیدی باید چقدر خوشحال باشی از این که می‌خوای یه بچه‌ی دیگه بیاری؟»

مانده بودم حیران شبیه سازی ذهن کوچکش.

گفتم: راست می‌گی.

و با خودم گفتم: گاهی هم شبیه به مار و پله.

گاهی بالا می‌روی، خیلی بالا. آن قدر بالا که تا رسیدن، تا برنده شدن خانه‌ای نمی‌ماند. یک خانه فقط! تا رسیدن به پایان. تا رسیدن به اوج.

بعد یک خانه مانده به برنده شدن، مار نیشت می‌زند و برمی‌گردی به اول راه. گاهی حتی جایی پایین‌تر. جایی حوالی مدار صفر درجه.