متن کوتاه زیر درباره بحران چهل سالگی و بی رنگ شدن تدریجی زندگی یک زن است:

تویی که بلند بلند خوشحالیت رو فریاد می‌زنی،

از من زن‌تری

از منی که خنده‌م رو قورت می‌دم مبادا صدای خنده‌هام به مذاق کسی خوش نیاد.

تویی که لباس زرد و بنفش و صورتی می‌پوشی،

از من خوش‌تری

از منی که هر سال به خاطر عدد شناسنامه‌م، رنگ لباسام تیره‌تر می‌شه.

یادش بخیر، اون روسری قرمز، پارسال توی ویترین، به من چشمک می‌زد. به خودم گفتم: «این رنگ از سن تو گذشته».

شادی‌های فریاد نزده‌ی زیادی، توی گلوم مونده.

یادم نیست چند تا بستنی زعفرونی، توی خیابون، با آرامش باید لیس می‌زم. یادم نیست آخرین لی‌ لی زندگیم، کی رنگ خاموشی گرفت؟ فقط یادمه همیشه در تقلای زن شدن بودم: بزرگ شو! مسئولیت‌پذیر شو! زن شو! مادر شو! و …

حالا کودکی من کجاست؟

پشت ویترین کدوم مغازه، به عروسک مو فرفری زل زده؟ قلبم بدتر از همیشه تیر می‌کشه. کسی کودکیم رو ندیده؟

اگه پیداش کردین، بفرستین به این آدرس:

آرامستان ابدی، خیابان نیستی، کوچه‌ی زن بی‌رنگ، پلاک ۴۰