این یه درد دل با یه دوسته که مبتلا به دوگانگی شخصیت شده؛ دچار یه جنگ داخلی بین حس‌های سرکوب شده؛ جنگی بین آرزوهای برآورده نشده‌ی جوانی و تمایل به تظاهر و نقش بازی کردن در نقش یک زن خوشبخت و یک همسر مهربان و یک مادر شاد.

چقدر فرق کرده.

قبلا موهای بلند قهوه‌ای داشت با لباس‌های ساده و بی‌تکلف، کتاب یا مجله به دست داشت و متبسم بود بی هیچ آرایشی. حالا موهای کوتاه بلوند دارد با آرایش کامل و لباس‌های مد روز.
پرسیدم: خب از زندگیت بگو! چطوره؟
گفت: همه چی خوبه. همه چی فراهمه. مشکلی ندارم.
ـ تا جایی که می‌دونم تو یه باغ می‌خواستی و ماشین چمن زنی. یه کتابخونه. یه دوچرخه برای ماه عسل که برید ایرانگردی.
طبق عادت، برای این که کسی از احساساتش خبردار نشه یه فوت از لای دندون‌هاش بیرون داد و گفت: راستش حالم از این همه تظاهر بهم می‌خوره. از این همه فریب و تعلق. دلم برای خودم تنگ شده. می‌شستم توی بالکن روبروی بوته‌های گوجه فرنگی و سمفونی مردگان می‌خوندم. گاهی هم به یه سوارکار فکر می‌کردم که با یه کتاب و یه بغل گل یاس و سنجد پیداش می‌شد. یادته چقدر دلم می‌خواست با همسرآینده‌م با دوچرخه بریم ایرانگردی؟

گفتم: تو که همه چی تو زندگیت داری. پس مشکل کجاست؟

گفت: مادرم هم حرف تو رو زد. وقتی شنید تصمیم دارم جدا بشم گفت شوهر، پول، بچه، همه چی که داری. دیگه چی می‌خوای؟ من هیچی نمی‌خوام بجز این که برای خودم باشم. وقتی برای تنها بودن و خلوت کردن با خودم داشته باشم. خودمو ببرم کافه، بستنی شکلاتی و کیک شکلاتی بخوریم و هارهار بخندیم. هنوز دلم برای یه باغ کوچولو له له می‌زنه. اینو فقط تو می‌دونی. درسته پول زیادی دارم. می‌تونم باغ بخرم. ولی وقتی همسرم گلکاری یه زنو کار بیهوده‌ای می‌دونه و مدام انگشتای گل گرفته و دامن خاکیمو سرزنش می‌کنه من تمام رویاهامو به گور می‌سپرم.

دنیاهامون خیلی از هم فاصله داره.

موازیه.

هر قدر هم زور بزنم عالم و رویاهای منو درک نمی‌کنه. دلم می‌خواد برم کوه و ساعت‌ها داد بزنم. گریه کنم. مثل بز کوهی از روی صخره‌ها بدوم. مثل گنجشکا تو آب رودخونه آب‌بازی کنم و بلند بخندم، بی هیچ مزاحمتی.

زندگیم شده فقط تظاهر.

لبخندهای مصنوعی. چند ساله به طلاق فکر می‌کنم. مگه بقیه که جدا شدن آب از آب زندگیشون تکون خورده؟

یه همسایه داریم خیلی ساده است. وقتی می‌بینه از خونه‌ی ما صدایی نمیاد و من همیشه به بهترین شکل جلوش ظاهر می‌شم؛ وقتی توی حرفای خودمونیمون توی دورهمی‌های پر زرق و برق همسایه‌ها از چیزی گله‌ای نمی‌کنم؛ وقتی لبخندهای کشدار تحویل سوالای خصوصیش می‌دم؛ با خنده و حسرت به شوهرش میگه از اینا یاد بگیر. ببین چه زندگی رمانتیکی دارن. کسی از گریه‌های یواشکی این زن ساکت بیچاره و دروغ‌های شیرینش خبر ندارد. همیشه یه دروغ ساده از خیلی چیزها جلوگیری می‌کنه. وقتی ازت می‌پرسن اوضاع خوبه؟ بهتره با تبسم بگی همه چی عالیه. این جوری خیال پدر و مادرت هم راحت‌تره.
بغض گلوشو گرفت و گفت: ببخشید! امشب داریم با همکارهای همسرم می‌ریم رستوران. برم کم کم حاضر شم.
یه قول سرسری برای دیدن دوباره و یه لبخند تلخ پایان بخش دیدار من با اون بود.

اگر متن بالا را پسندیده‌اید، متن زیر را به شما پیشنهاد می‌کنیم:

دلم هوای تازه می‌خواهد