همسرم سر کار است و بچه‌هایم در فضای مجازی

صبح از همه زودتر بیدار می‌شوم. اول صبحانه را حاضر می‌کنم و کارهای اولیه را انجام می‌دهم. یکی یکی از خواب بلند می‌شوند. همیشه هم عجله دارند و دیرشان شده. سرسری سلام می‌کنند و لقمه می‌گیرند و خداحافظی می‌کنند.

بعد از رفتن بچه‌ها، همسرم بیدار می‌شود. اول دوش می‌گیرد و حسابی به خودش می‌رسد. بوی عطرش فضا را پر می‌کند و لحظاتی مرا به دنیای گذشته می‌برد.

با صدای اعتراض او که حواست کجاست به حال خودم برمی‌گردم. او هم به سرعت صبحانه‌اش را کوفت می‌کند و راهی می‌شود. (من هیچ وقت نمی‌توانم درمورد غذا خوردن بچه‌هایم بگویم کوفت، ولی برای شوهرم انگار کلمه‌ی دیگری ندارم).

من می‌مانم با کلی کار روزانه. هنوز هم صبحانه‌ام را نخورده‌ام. با عجله چای و نان پنیری می‌خورم و به دنبال ظرف‌های نشسته و جارو پارو می‌روم.‌

این کار هرروز من است.

برای تنوع گاهی خیاطی می‌کنم. برای خرید پارچه به بازار می‌روم.‌ برای عروس و بچه‌ها باب سلیقه آن‌ها لباس می‌دوزم و با هر کوک زدنی کلی لذت می‌برم. تصور می‌کنم وقتی آن را بپوشند چقدر خوشحال می‌شوند ولی دریغ از یک تشکر. انگار این‌ها جزء وظیفه‌ام است. تا چشم به هم می‌زنم و نگاهی به ساعت می‌اندازم باید بساط شام را مهیا کنم. از لحظه‌ای هم که بچه‌ها می‌رسند بعد از حال و احوالی، مشغول گوشی خود می‌شوند. تنها گاهی سری از روی آن برمی‌دارند و می‌پرسند: شام چی داریم؟

آن‌ها را نمی‌توانم نگه دارم تا پدرشان از سر کار برگردد چون او ساعت ۱۱می‌آید. گاهی که اعتراض می‌کنم زودتر تعطیل کند می‌گوید: تازه سر شب مردم برای خرید میان. زود بیام چه کار؟

بچه‌ها شام را می‌خورند و می‌روند که بخوابند. باز هم من و تنهایی. همسرم که می‌آید دیگر نا ندارد درد دلم را گوش کند، چون در بیرون خانه کلی فشار و سرکله زدن با مشتری‌ها انرژی‌اش را گرفته‌. فقط می‌خواهد استراحتی بکند که فردا با انرژی باشد.

من هم در دلم می‌گویم: شامت را کوفت کن برو بخواب!

ما با هم هم‌کلام نمی‌شویم چون می‌گوید اصلا حوصله شنیدن مشکلات را ندارد.

بعد از این که او آماده خواب می‌شود، باز هم من هستم و کلی کار دیگر. موقع خواب همان جا روی کاناپه، روبروی تلویزیون خوابم می‌برد و در خواب رویا می‌بینم.