ـ چقدر برف قشنگه! مامان! بریم برف بازی ؟ بریم آدم برفی درست کنیم؟ یالا بریم دیگه مامان.

این حرفا رو وقتی کوچیک بودم به مادرم می‌گفتم. روزا می‌رفتیم گوله برف بازی با بچه‌های همسایه و حتی بزرگ‌ترها.

شب‌ها از خستگی مثل جنازه می‌افتادیم تو رختخواب.

فردا که می‌شد آب حوض با یه لایه قطور از یخ پوشیده شده بود.

چکش همیشه کنار حوض بود، ولی پروین با آرنجش یخ‌ها رو می‌شکست. بعد دست‌ها رو تا زیر بغل داخل حوض فرو می‌برد؛ چند مشتی آب به سرو صورتش می‌زد و شاد و سرزنده می‌رفت سراغ صبحانه. مامان می‌گفت: ای داد! پروین ذات‌الریه می‌گیری! می‌میری مامان!

ولی حرارت جوانی گوشی برای شنیدن این‌ها باقی نمی‌گذاشت. روزایی که لباس می‌شستیم اونارو روی بند آویزون می‌کردیم. از شدت برودت هوا لباسا تبدیل به کارتن می‌شدند. شکل نون سنگک به خود می‌گرفتند و این خودش برای ما سرگرمی خوبی بود.

مامان داد می‌زد: لباسا رو تا نکنید وگرنه از همون جای تا پاره می‌شن.

شبا لباسا رو می‌آوردیم توی اتاق یه گوشه انبار می‌کردیم تا کم کم نرم بشن. گاهی یه هفته یا بیشتر طول می‌کشید که لباسا خشک بشه.

سال‌ها از اون روزا می‌گذره.

حالا خودم مامان شدم.

دیگه خبری از اون برف و یخبندان‌ها و سرما نیست.

دیگه حوضی نیست که یخ بزنه و به بچه‌م نشونش بدم.

دیگه لباسای تق تقی سر بند رخت نیست که مایه خوشحالی بچه‌هام بشه.

دیگه ماشینا برای خارج شدن از محل، دور خودشون نمی‌چرخن.

دلم برای فرزندم و بچه‌های دیگه می‌سوزه که نمی‌تونن تا زانو در برف فرو برن و گوله برفی به سر و روی هم پرتاب کنند.

اونا حتی نمی‌تونن روی گونی بشینن و بچه‌های دیگه نوبتی اونا رو بکشند و سرسره بازی کنند.

من باید به بچه‌هایم چی بگم جز این که بگم قدیما یادش به خیر، تبلت نبود، ولی یه کرسی داغ بود که آدمو گرم می‌کرد.

یادش به خیر!

قدیما گوشی نبود ولی تخمه‌ی خربزه و هندونه بود و در کنارش بافتنی و گلدوزی.

فرزندم! متاسفم! تو از شادی‌های اصیل هیچ بهره‌ای نداری!

موزیک پادکست را این جا بشنوید.

اگر متن بالا را دوست داشتید، متن زیر را به شما پیشنهاد می‌کنیم:

غذای چینی درست کرده‌ام