فاصله زیاد است اما بوی نرگس‌ها را حس می‌کنم

داستانی درباره‌ی حمایت از کودکان بی سرپرست

صبح خیلی زود بیدار شدم. ساعت رو نگاه کردم؛ پنج و نیم بود. قبل از اینکه صدای زنگ، شوهرم رو بیدار کنه، زنگ ساعت رو خاموش کردم و سعی کردم خیلی آروم و بی سر‌و‌صدا کارام رو بکنم. مشغول دم کردن چایی بودم که شوهرم با چشمای نیمه باز، وسط هال نمایان شد و پرسید:

«چی کار می‌کنی این وقت صبح؟».

لجم گرفت.

گفتم: «دیشب بهت گفتم باید برای ترخیص پرتو برم بیمارستان».

با عصبانیت گفت: «ایششش. حوصله داریا!».

مدت‌ها بود حامی پرتو بودم. به تازگی مشکل تیروییدش حاد شده و تحت درمان بود.

قبل از ساعت هشت بیمارستان بودم. برگه‌های ترخیص رو از دکتر گرفتم و قبل از اینکه، از اطاق بیرون برم، دکتر گفت: «دیشب با پرتو خیلی حرف زدم. می‌دونم که هیچ نسبتی با او ندارین. می‌‌خواستم از شما تشکر کنم و اگه باهاش خونه می‌رین، فاصله رو حفظ کنین…».

نگاهم به گلدان گل کنار پنجره افتاد. پس این بوی خوش از این گلای نرگسه.

پرسیدم: «ببخشید متوجه نشدم».

دکتر گفت: «پنج روز نباید با کسی تماس نزدیک داشته باشه تا اثر رادیواکتیو از بدنش بیرون بره».

کارهای ترخیص انجام شد. با پرتو به فاصله‌ی یکی دو متر از بیمارستان بیرون آمدیم. براش آژانس گرفتم. عصاش رو جمع کرد. ساکش رو روی صندلی عقب گذاشت و خودش هم سوار شد.

گفتم: «مراقب خودت باش؛ اگه کاری داشتی زنگ بزن».

گفت: «نگران نباش، من خوبم».

گفتم: «می‌دونم. تو قوی‌ترین دختری هستی که تا حالا دیدم».

پرتو خندید و گفت: «پس برا همینه که من رو گذاشتن سر راه. به خاطر چشمای نابینام نبوده؛ می‌دونستن قوی‌ام».

بغض گلوم رو گرفته بود. کرایه رو حساب کردم. ماشین راه افتاد و از در بزرگ بیمارستان بیرون رفت.

خسته بودم. روی نیمکت، داخل حیاط بیمارستان نشستم. دلم نمی‌خواست به خانه برگردم.

خوابم گرفته بود. با چشمای نیمه باز، دنبال اتاق دکتر ‌گشتم. گلدون نرگس ِ کنار پنجره رو دیدم. فاصله زیاد بود، ولی بوی گل‌ها رو حس می‌کردم. چشمام رو بستم. عاشق گل نرگسم.