لاک بزنید؛ دبّه بیارید

لحظه‌شماری می‌کردیم؛ سه‌شنبه قرار بود از طرف مدرسه ما را به پارک بانوان ببرند؛ پارکی امن و به دور از چشم مرد‌ها.

با یاسمن و غزاله و یلدا هزارجور برنامه چیده بودیم. از آن برنامه چینی‌ها که فقط اهل فن می‌دانند. با هم یک‌دل شدیم و رفتیم پشت در اتاق خانم پرورشی و با گردن‌های کج و چشم‌های ملتمس گفتیم: «خانوم می‌شه واسه سه‌شنبه لاک بیاریم؟».

خانم خادمی ابروهایش را بالا داد که: «ما داریم می‌ریم پارک بانوان خوش بگذرونیم».

یاسمن سر و گردنی آمد که: «خب ما هم می‌خواییم خوش بگذرونیم دیگه».

خانم خادمی گفت: «چی بگم والله. بذارید به خانوم مدیر بگم، اگه گفت اشکال نداره، منم حرفی ندارم.»

دستش درد نکند. اجازه‌ی لاک قرمز را گرفتیم.

روز دیگر با گروه رفتیم دم در اتاق خانم خادمی و کلی ادا و اطوار درآوردیم که: چیزه، می‌شه…اووووم…عه….

غزاله آهسته گفت: «رژ لبم بیاریم؟»

خانم خادمی پلک هایش را به هم زد که: ای بابا، داریم می‌ریم پارک بانوان ورزش کنیم، واسه عروسی که نمی‌ریم.

سرهایمان را کج و عین گربه نگاهش کردیم.

خانم خادمی سری تکان داد گفت: «خب حالا! اینجوری نگام نکنین، بذارید به خانم مدیر بگم، ببینم چی می‌گه».

دستش درد نکند، اجازه‌ی رژ لب قرمز را هم گرفتیم.

دوشنبه که پشت در اتاق خانم خادمی جمع شدیم، نفر به نفرمان را از نگاهش گذراند و با سر و چشم پرسید: «باز چیه؟ دیگه چی می‌خوایید بمالید؟»

یاسمن پقی زد زیر خنده که به خدا این دفعه می‌خواهیم بپوشیم.

خانم خادمی گفت: «به خدا من که دیگه روم نمی‌شه برم در اتاق خانم مدیر. خودتون برید هر چی می‌خواهید بهش بگید».

سخت بود؛ اما قربانش بشوم، مدیر خوبی داشتیم.

دستش درد نکند، اجازه‌ی دامن کوتاه را هم گرفتیم.

فردا، با ابر و باران یهویی آمد. دل در دلمان نبود. یاسمن عصبانی بود و به سختی نفس می‌کشید.

غزاله دست به کمر گفت: «اصلا چرا این مسئولین هواشناسی رسیدگی نمی‌کنن؟! یعنی ابرها یهویی تصمیم گرفتن ببارن؟!».

یلدا آه عمیقی از سینه‌اش بیرون داد و از زیر سقف حیاط به باران ریز‌ریز خیره شد.

من هم به خانم خادمی خیره شده بودم که با سر و چشم با خانم مدیر حرف می‌زد و خانم مدیر هم با سر و چشم جوابش را می‌داد.

یکدفعه رایزنی‌های سر و گردنی تمام شد و خانم خادمی با شور خاصی گفت: «بچه‌ها، بچه‌ها! درسته که امروز نمی‌تونیم بریم پارک؛ اما سالن نمایش که داریم. می‌تونیم اونجا لباسامون رو در بیاریم و راحت باشیم».

ما هم الکی خندیدیم. خب، از هیچ که بهتر بود.

از پله‌ها بالا رفتیم و پشت پرده‌ی نمایش روی صندلی‌ها نشستیم.

یکی دو دقیقه‌ی بعد، بوی لاک فضای سالن نمایش را پر کرد.

ریز‌ریز خندیدیم.

غزاله دامن چین‌چینی‌اش را تکان داد.

یاسمن هم به آرامی شروع به خواندن کرد: «دامن صورتی دل منو بردی».

همگی خندیدیم و دامن پوشیدیم و از پشت پرده بیرون رفتیم.

چشم بچه‌ها از تعجب داشت از حدقه بیرون می‌زد؛ اما دستشان درد نکند، چه دستی زدند و چه جیغ و هورایی کشیدند.

خانم خادمی از خنده غش کرده بود.

از وسط جمعیت یکی داد زد: «حالاااا حالاااا».

به خانم مدیر نگاه کردیم.

لبخندی زد و به مسئول آبدارخانه گفت: «برو یه دبه بیار».

سالن نمایش پر شد از صدای: «حالاااا حالاااا».