دماغم می‌خارد.

سرم سنگین شده. خلط گلویم را گرفته. از چشمانم اشک می‌آید. بوی رنگ و دکلره و اکسیدان با بوی عرق زن‌های دوروبرم قاطی شده و فضای آرایشگاه را سنگین کرده است. تعداد آدم‌ها هم هر لحظه بیشتر می‌شود. دیگر جا برای نشستن نیست. می‌گویم: «می‌شود فن را روشن کنید؟»

مریم‌ خانم می‌خندد: «فکر کردی اینجا ولنجکه؟ فن ندارم، الآن در را باز می‌‌کنم.»

نگاهی به تک‌ تک مشتری‌ها می‌اندازد. به هر دستیار کاری می‌سپارد. رو به من می‌گوید: «این‌ خانم که بلند شد، شما بشین که بچه‌ت کوچیکه.»

پوستم تحریک شده.

از طرفی دردِ کنده‌شدن موها و پرزهای صورت است، از طرفی این بوهای جورواجور. چه می‌شود کرد؟ نزدیک عید است و میل زن‌ها به زیبا ‌دیده‌شدن مسری. قصد داشتم ابروهایم را هم رنگ کنم، اما بعد از آنکه کار برداشتنِ ابروها تمام شد، می‌گویم: «نه مریم‌ جان، رنگ باشد یک وقت دیگر! تحمل این شلوغی و بو را ندارم. باید بروم خانه سیتریزین بخورم تا حساسیتم عود نکرده!»

می‌گوید: «ببین ما چی می‌کشیم!»

گاهی فکر می‌کنم خوش به حال مردها که خودشان را از این بازی‌ها خلاص کرده‌اند. نه می‌دانند بندانداختن چیست، نه دردِ اپیلاسیون کشیده‌اند، نه رنگ کردن موهایشان این قدر دردسر دارد. نهایتِ کاری که می‌کنند یا ریششان را با ریش تراش می‌زنند یا صورتشان را دوتیغه می‌کنند. رنگ مو هم که یا ندارند یا یک دست رنگ ساده می‌گذارند تا موهای سفیدشان را بپوشانند.

چشم می‌بندم.

همان طور که منتظرم مریم ‌خانم کارش را تمام کند و بیاید سراغ ابروهایم، به روزهای خلوت آرایشگاه فکر می‌کنم. روزهایی که از زیر دست آرایشگر نشستن در سکوت خوشم می‌آمد. برایم مثل مراقبه می‌شود. چشمانم را می‌بندم و از حرکت نخ روی صورتم لذت می‌برم. به صدای حرکت نخ گوش می‌سپارم. ردیف ‌به ‌ردیف موها که کنده می‌شود، حسِ تمیزی و سبکی با خود می‌آورد. وقتی ابروها را برمی‌دارند و مرتب می‌کنند، تصور می‌کنم صورتم درخشان می‌شود. یک جور سبکبالی خاص! مگر این موها و پرزها چقدر وزن دارد که برداشتنشان این همه احساس سبکی به من می‌بخشد؟

و چقدر مردها محرومند از این حس خاص!

متن زیر نیز تجربه‌ای از آرایش و آرایشگری در اختیار ما می‌گذارد:

لعنت به مرلین مونرو که موهایش بلوند دودی بود