گل ایران به استرالیا از منظری زنانه

سر کلاس میکروبیولوژی عملی نشسته ‌بودیم و سرمان توی میکروسکوپ و محیط کشت بود که ناگهان، صدای انفجار آمد و پشت‌ بندش، داد و فریاد. ده دقیقه‌ای طول کشید که فهمیدیم آن صدا صدای انفجار نبوده ‌است، صدای کشیده‌ شدن تعداد زیادی صندلی در کلاسی بود که درست بالای سر ما قرار داشت. همه‌ی آن صداها و فریادها، به‌ خاطر یک گل ناقابل بود، شاید هم قابل. گل ایران به استرالیا. نه آن گل معروف، یکی پیش از آن.

کلاس‌ها تعطیل شد. در خیابان پرنده پر نمی‌زد، و این شد که وقتی آن گل معروف زده‌ شد، من به خانه رسیده ‌بودم. چند دقیقه‌ای طول کشید تا اهمیتش را بفهمم.

سال‌ها گذشت و ساکن فرانسه‌ شدم.

یک روز عصر، پیاده به سوی خانه برمی‌گشتم. خیابان خلوت بود. تک‌ و توک ماشینی رد می‌شد. در عالم خودم بودم که ناگهان، سکوت سکرآور خیابان که نه، کل محله، با صدای بوق ‌بوق چند ماشین شکسته‌ شد که جوانانی از پنجره‌هایش آویزان بودند و پرچم عراق را در هوا تکان می‌دادند.

تیم فوتبال‌شان، جایی، پیروز شده‌ بود. همان‌ جا، کنار خیابان ایستادم، برایشان دست تکان دادم و گریه کردم. گریه‌ی شوق، گریه برای شادی ملتی که سرخوش روزهای پس از صدام بودند؛ شادی ملتی که سال‌ها بهانه‌ای برای شادی نداشت؛ شادی دشمن دیروز.

برنامه‌ی سفر می‌چینم.

روز برگشت روز بازی ایران و مراکش است. همسرم موافق نیست. برنامه‌ی سفر لغو می‌شود. یک جمله می‌گوید و تمام: مگر عرق ملی نداری!