متن زیر درباره نازایی است.

خسته از کار نشستم روی مبل.

زل زدم به چهره‌ی معصوم و زیبای امیرعلی و دوباره خیالم پرواز کرد به گذشته.

۱۲ سالی می‌شد که ازدواج کرده بودم و بچه‌دار نمی‌شدم. ایراد از خودم بود، چون چسبندگی شدید لوله‌های رحمی و تنبلی تخمدان داشتم.

۶ بار IVF کردم (همون که مردم بهش می‌گن بچه‌ی آزمایشگاهی. بیراه هم نیست، چون جنین در محیط بیرون تشکیل می‌شه و بعد به رحم انتقال داده می‌شه).

یک بار هم از خواهرم تخمک اهدایی گرفتم که موفقیت‌آمیز بود ولی یک ماه نشده سقط شد.

خلاصه هرکی منو می‌دید می‌گفت استغفرالله خدا رو از رو بردی!

بالاخره ناامید شدم.

درمان رو رها کردم و چسبیدم به کار تا حسرتم رو فراموش کنم.

سال ۸۶ رفتم کربلا و زیر قبه‌ی امام حسین حاجتمو خواستم. وقتی برگشتم هنوز ۶ ماه نشده بود که پریود نشدم. با خودم فکر کردم خب تخمدان‌ها کار نمی‌کردن لابد دارم یائسه می‌شم.

یه هفته گذشته بود که دیدم لکه بینی دارم و تهوع شدید. یک کم شک کردم و یه دونه بیبی چک گرفتم و با کمال تعجب دیدم مثبته.

وای معجزه شده بود و من باردار بودم.

این که خودم و خونواده‌م چه حالی داشتیم قابل وصف نبود. ۹ ماه بعد یه روز بارونی فروردین، امیرعلی زیبای من به دنیا اومد و من با اون همه ایراد و مشکلی که داشتم مادر شدم.

اگر این روایت را دوست داشتید، متن زیر را به شما پیشنهاد می‌کنیم:

قاضی یا خرس‌ مهربان؟