خودم را در آغوش و خنده‌ی این مرد گم می‌کنم

متن زیر داستانی عاشقانه از آغوش گرم همسر است:

سرم را گذاشتم روی شانه‌اش و گفتم:

«ما خیلی خوشبختیم علی».

سرش را چرخاند و خیره شد به دیوارِ دور.

با تنه‌ام هولش دادم و گفتم: «خوشبختیم دیگه. بی‌مزه!»
سرش را چرخاند توی صورتم. آهسته شمرد: «با پولی که ندارم. با کاری که ندارم. با خونه‌ای که نداریم. با بچه‌ای که بعد از ده سال نداریم. با خرجی که نداریم بکنیم تا تو مادر شی. با کدومش؟ با کدومش خوشبختیم؟ با همه‌ی اینا که اگه تو رو نداشتم نبودن؟»

پقی می‌زند زیر خنده.

موهایم را پوش می‌دهد.
ـ هنوز مثل بچگیات دیوانه‌ای.

توی چشمانش خندیدم و گفتم: «هنوز مثل بچگیام دوستت دارم پسرخاله».

می‌خندد.
می‌گویم نخند و الکی اخم می‌کنم.
جواب سؤالت را بگیر: «اگه با هر پسر دیگه‌ای ازدواج می‌کردم و کنار دستش می‌نشستم، دروغ بود. باهاش می‌خندیدم، دروغ بود. باهاش می‌خوابیدم، دروغ بود. زیر یه سقف می‌رفتم، دروغ بود. بچه می‌آوردم، دروغ بود، دروغ بود، دروغ بود».

خودم را توی بغلش گم می‌کنم و چشمانم را درون چشمش پیدا.

با مطمئن‌ترین نوع نگاهم می‌گویم: «دروغ یعنی بدبختی علی. بدبختی. من کنار هر کس دیگه‌ای جز تو خوشبخت نبودم، چون فقط عشقم نسبت به تو واقعیه. با خونه یا بی‌ خونه».
سرش را به سرم می‌چسباند و می‌گوید: «دیوونه، دیوونه، دیوونه».
سرم را می‌گذارم روی قلبش. سرم را می‌بوسد و می‌گوید: «درستش می‌کنم برات».
قلقلکش می‌دهم و می‌گویم: «تو فقط بخند، همه چی درسته برام».

روایت عاشقانه‌ی دیگری را به قلم همین نویسنده بخوانید:

آلبالوهای تازه‌ی تپل آبدار برای ویار زنِ باردار