شاید این طوری بیشتر خودم را دوست داشته باشم

روایتی از آرایشگاه های زنانه :

نمی‌دانم چه رازی است در رسیدگی به خود که با آن جسم که‌ هیچ، روح هم می‌شکفد.

زن زنده می‌شود و کسالت رخت بر می‌بندد.

ملالت خاطر کم می‌شود و امید جوانه می‌زند.
گاهی با هدفِ تغییری در خودم، با تصمیم قبلی و عزم جدی، می‌رفتم موهایم را کوتاه می‌کردم. امروز که برای اپیلاسیون و بندوابرو رفتم، به یک‌باره، تصمیم گرفتم نظر آرایشگر را درباره کوتاه کردنِ موهایم بپرسم.

جالب است که او خیلی دوست نداشت به قول خودش «این موهای لخت نرم» را کوتاه کنم و من مُصر بودم. اما وقتی موهایم کوتاه شد، خوششان آمد؛

هم او هم سه همکار و شاگردش.

از ته دل مطمئن بودم که موی کوتاه بیشتر به من می‌آید.

با مدلی که انتخاب کردیم، یاد کودکی‌هایم افتادم.

راضی بودم، اما دلم تغییر بیشتری می‌خواست. گفتم نظرتان چیست یک دسته از جلوی موهایم را، مثل یک تل، رنگ کنید؟ قبلاً یک بار شرابی‌اش کرده‌ام و عالی بوده.

تمام شد،‌ و به تنوعی که می‌خواستم رسیدم.

با یک دسته موی کاهی بین موهای قهوه‌ای کوتاه‌شده‌ام به خانه برگشتم، با تصمیم‌های جدیدی که داشتم. از جمله این که ماهی یک بار، فرصتی برای جسم خودم بگذارم در آرایشگاه و هفته‌ای دو ساعت در منزل.

شاید این طوری بیشتر با خودم کنار بیایم.

شاید این طوری بیشتر احترام‌ به خود را تمرین کنم. شاید این طوری بیشتر دوست داشتن خود را به خودم نشان دهم.

پی‌نوشت: دلم برای مادرم تنگ شده که ما را به آرایشگاه می‌بُرد. آرایشگاهی در خیابان خیام ساری؛ نزدیکی‌های سینما فرهنگ، یکی از کوچه‌های روبه‌رویی‌اش. موهایم را کُپ تخم‌مرغی می‌زد. از آن چتری‌ها خیلی لذت می‌بردم.

شاید این دفعه چتری کوتاه کردم.

متن زیر نیز روایتی دیگر از آرایش و آرایشگاه است :

چقدر مردها محروم‌اند از این حس خاص!