ده ساله بودم و سطل صورتی رنگ را تاب می‌دادم

پاکت شیر را از قفسه‌ی فروشگاه، داخل سبد گذاشتم.

بعد از برداشتن چند چیز دیگر در صف صندوق ایستاده بودم که پسرم با سؤالی ذهنم را برآشفت:

مامان! چرا همیشه از این شیر صورتی‌ها می‌خری؟

سؤالش آن قدر ساده و در عین حال پیچیده بود که لحظه‌ای به فکر فرو رفتم: خب شاید چون شیرهای صورتی چربی کمتری دارن.

اوووم … شایدم از کارخونه‌ای هستن که من مزّه شیرهاشونو بیشتر دوست دارم!
نوبت به ما رسید و نتوانستم پاسخ قانع کننده‌ای برای خودم پیدا کنم ولی روی پله‌های خروجی دخترکی که دسته‌ی کیفش را در دست داشت و آن را به این سو و آن سو تاب می‌داد جواب سؤالم را داد.

ده سال بیشتر نداشتم.

همچنان که سطل صورتی رنگ را از دسته گرفته بودم و تاب می‌دادم، کوچه پس کوچه‌های راهی را که به خانه‌ی مادربزرگ ختم می‌شد طی می‌کردم.

بعد از پله‌های آغل پایین می‌رفتم و سطل را به او می‌دادم. مادربزرگ مشغول دوشیدن گاوها بود و همان طور که سطل از شیر پر می‌شد حالم را می‌پرسید.
در راه برگشت با احتیاط سطل شیر را به خانه می‌رساندم.

مادر پس از جوشاندن شیر، سرشیرش را جدا می‌کرد و مقداری از شیر را ماست می‌کرد و بقیه را برای صبحانه می‌گذاشت.

بوی شیر فضای خانه را پر می‌کرد

و به شوق لذّت نوشیدن آن، همه دور سفره جمع می‌شدند.

داستان دیگری را به قلم همین نویسنده بخوانید:

وا! مگه بچه‌داری و خونه‌داری وقت می‌ذاره برام!