شاید روزی به خودم آمدم و به دنیا برگشتم

روایتی از حس‌های دخترانه: 

یک گوشه می‌نشینم و به نقطه‌ای نامعلوم خیره می‌شوم.

انگار همه‌ی توانم را از دست داده‌ام. بیش از هر زمان دیگری، نیاز دارم به دوست داشته شدن. می‌خواهم خودم را لوس کنم؛ غر بزنم؛ ناز کنم؛ اما حتی نمی‌دانم که چطور باید این کارها را انجام دهم؟

خنده‌دار است.

هیچ‌کس شاید باورش هم نشود که زنانگی را فراموش کرده‌ام. دوست دارم مثل دخترک‌های دبستانی در خیابان جست‌و‌خیز کنم، روی لبه‌ی جدول راه بروم، با انگشت، پرنده‌ها را روی سیم برق نشان بدهم، پشمک بخرم یا بستی قیقی لیس بزنم،

بی‌آنکه نگران نگاه دیگران باشم؛

اما … این کارها انگار از من گذشته است. خیلی کارها انگار از من گذشته است.

سه دهه از زندگی‌ام گذشته و هنوز نمی‌دانم زنانگی چیست؟

چطور باید آرایش کنم که چهره‌ام جوان‌تر یا حداقل شاداب‌تر بشود؟

کدام لباس را با کدام بپوشم؟ هر بار در کمد را که باز کرده‌ام، فقط چیزی به تن کرده‌ام و دویده‌ام دنبال زندگی که سرعتش همیشه از من بیشتر بوده است. بی‌آنکه توجهی داشته باشم که رنگ پیراهنم با کفشی که به پا کرده‌ام به هم می‌آید یا نه.

دوست دارم مرتب‌تر باشم.

در عین حال دوست دارم مثل دخترکانی باشم که در خیابان سرخوش می‌خندند و بی‌محابا فریاد شادی سرمی‌دهند؛ اما نایی برای بروز این شادی سرکوب شده برایم نمانده است.

نفس عمیقی می‌کشم.

انگار از آن حالت خلسه بیرون آمده‌ام. پوزخندی می‌زنم و باز هم می‌روم سراغ کارهای همیشگی‌ام؛ تمیزکردن خانه،
پختن غذا و مهیا کردن زندگی برای ادامه دادن.
همه‌ی نیتی که برای به خود آمدنم کرده بودم، در همان چند لحظه تمام می‌شود.

شاید روزی به خودم آمدم.

لباس‌هایم را با هم ست کردم، راه خیابان را در پیش گرفتم و مستانه خندیدم. شاید یک روز به خودم آمدم و به دنیا برگشتم، به دنیایی که می‌تواند برای من هم زیبا باشد.

اگر این متن را دوست داشتید، داستان زیر را نیز بخوانید:

۲۰ سال است وقتی برای خودم ندارم