اگر همسرم بفهمد پیش مشاور رفته‌ام چه می‌شود؟

گفت: «شب دیر می‌آم» و من برای اولین ‌بار خوشحال شدم.

گوشی رو برداشتم و برای این که کاملا مطمئن بشم، یه بارِ دیگه پیام مشاورم رو خوندم: «ساعت هفت امشب، خالی شد؛ شما می‌تونید تشریف بیارید؟».

پیام دادم: «من حتما می‌آم».

همسرم نمی‌دونست پیش مشاور می‌رم، از پایه با این چیزا مخالف که نه، دشمن بود! ولی من به کسی که بی‌قضاوت و عادلانه و عاقلانه حرفام رو گوش بده و راهنماییم کنه، احتیاج داشتم.
رفتم جلوی آینه. چهره‌م خسته بود؛ سعی کردم خودم رو یه کم روبراه کنم؛ دیگه باید راه می‌افتاد

تمام راه، به حرفایی که باید می‌زدم فکر کردم.

باید می‌گفتم که مدتیه احساس خوشحالی نمی‌کنم. نمی‌دونم چرا تا این حد ناراحت بودم؟

اتفاق تازه‌ای نیفتاده بود.

هنوزم آزادی نداشتم. هنوزم تفریح نداشتم و هنوزم همون ناراحتی‌های قبلی رو داشتم. پس چرا ناراحت‌تر شده بودم؟

هنوزم پنهون‌کاری‌های خودم رو داشتم؛

لذت‌های پنهانی که بیشتر از لذت، بهم استرس می‌دادن، ولی من انجامشون می‌دادم. انگار که با خودم شرط بسته بودم پیروز این دعوای پنهانی باشم.
ساعت ۷ و ربع بود که رسیدم دفتر مشاور.

نیم ساعت پیوسته حرف زدم و همه‌ی اون حرفایی که با خودم مرور کرده بودم رو گفتم.

ساعت ۸ از دفتر بیرون اومدم. هوا تاریک بود. یه پنهان‌کاری دیگه کرده بودم و وجودم پر از استرس بود.

این استرس حتی به آرامش ناشی از مشاوره غلبه می‌کرد.

اگه همسرم می‌فهمید این موقع بیرون از خونه‌م چی می‌شد؟ اگه می‌فهمید پیش مشاورم چی؟

از فکرش هم حالم بد می‌شد.

نفس عمیقی کشیدم و شروع کردم به دویدن؛ مشاورم گفته بود باید بدوم. همه‌ی افکار منفی رو از خودم دور کردم و سرعتم رو بیشتر کردم. فقط به پیروزی دیگه‌ای که توی پنهان‌کاری جدیدم به دست آورده بودم، فکر می‌کردم.

ساعت ۸ توی خیابون، بعد از مشاوره، شروع به دویدن کرده بودم و این برام پیروزی بزرگی بود.

اگر این متن را دوست داشتید، خواندن داستان زیر را نیز به شما پیشنهاد می‌کنیم:

کاری رو که دلم می‌خواد یواشکی می‌کنم