دفعه‎ی آخرت باشد دست روی من بلند می‎کنی

روزی را که عمه اشرف توی بیمارستان برای همیشه از همه خداحافظی کرد فراموش نمی‎کنم؛ در آخرین لحظات زندگی‎اش، باز هم لبخند به لب داشت!
مادرم می‎گفت: اشرف‌السادات خیلی سختی کشید!

علی‌آقا، شوهرش، بداخلاق و بدرفتار بود.

یکبار عمه برایم درد و دل کرد و گفت: خدا شاهده، سگ هم نمی‎تونست با علی‎آقا زندگی کنه!
یادم است وقتی علی‌آقا عصبانی می‎شد، داد و بیداد راه می‎انداخت، طوری‌که همه‎ی همسایه‎ها خبردار می‎شدند! عمه سیزده سالش بود که او را به علی‌آقا شوهر داده بودند. علی آقا کاسب بود.

آن‌ها مدتی در خانه‎ی پدربزرگِ مادری‎ام، در اتاقی آن ورِ حیاط مستأجر بودند!

عمه اشرف با تمام ناخوشی‎های زندگی، همیشه خندان و سرحال بود! پدر بزرگم، حاج‌بابا، که مردی متعصب و خشکه مذهبی بود و توی اتاق خودش غذایش را به تنهایی می‎خورد، وقتی صدای خنده‎های عمه را می‎شنید و می‎فهمید که اشرف‎السادات آمده، بشقاب غذایش را برمی‎داشت و می‎آمد با بقیه غذا می‎خورد!

عمه، زن قوی و شجاعی هم بود و زیر بار زور نمی‎رفت!

تعریف می‌کرد یک‌بار که علی‌آقا خواسته بود او را بزند با تمام توانش علی‌آقا را چسبانده سینه‎ی دیوار و داد زده بود:

«دفعه‎ی آخرت باشه دستتو روی من بلند می‎کنی مرتیکه!»

عمه اشرف بچه‎دار نمی‎شد، پس دلش با خواهرزاده‎ها و برادرزاده‎هایش خوش بود و به آن‌ها خیلی محبت می‎کرد! تا چهل‌سالگی در بند حجاب و اعمال مذهبی نبود؛

اما از یک سنی به بعد، کم‌کم مذهبی شد؛

باز هم با همان چادر که آن را محکم به دندان می‎گرفت و فقط یک چشمش معلوم بود، سفره می‎انداخت از این سر تا آن سر اتاق! بعد دیس‎های پلوی زعفرانیِ خوش‌عطر و ظرف‎های فسنجانی که رویش یک‌وجب روغن بود، سَرِ سفره چیده می‎شدند. به جز فامیل، تمام اهل کوچه و مسجد هم با او دوست بودند و قربان صدقه‎اش می‎رفتند! حتی علی‌آقای داد و بیدادی هم گاهی از دست او می‎خندید و با لهجه‎ی قزوینی می‎گفت:

«با عسل خمیرت کردن و با شَکر قولمبَه!»

که یعنی «خیلی شیرین و تو دل برو هستی»
حالا چند سالی می‎شود که دیگر عمه اشرف پیش‎مان نیست؛ اما هنوز مهربانی‌های او مقابل چشمانم و غش‌غش خنده‎هایش در گوشم است!

اگر این متن را دوست داشتید، خواندن داستان زیر را نیز به شما پیشنهاد می‌کنیم :

تن کبود لیلا