همه منتظرِ مردنِ بچه بودیم

متن زیر روایتی از یک زایمان است:

برای بار ششم باردار بودم.

۲۱ ساله و غمگین.

احساسِ خوبی به فرزند توی شکمم نداشتم. هر روز که می‌گذشت حرف‌هایی طعنه‌آمیز به گوشم می‌رسید و دلگیرتر می‌شدم. تقریبا همه مطمئن بودند که این یکی هم می‌میرد.
در بارداری‌های قبلی بچه‌هایم وقتی به دنیا می‌آمدند بعد از چند روز می‌مردند و من به جز افسردگی از دست دادن بچه‌هایم باید حرف‌های خواهر شوهرها و دیگر اطرافیان را هم تحمل می‌کردم.

اگر دلگرمی و محبت همسرم نبود خیلی وقتِ پیش بریده بودم.

وقتی بچه‌ی پنجمم هم مرد، خودم و همسرم و حتی مادر و خواهرهایم باور کرده بودیم که مشکل، حل شدنی نیست.
شرایط سخت بارداری را با نا امیدی تحمل کردم، تا ماهِ هفتم که به تهران رفتم و ۲ ماه را در بیمارستان بستری شدم.
روزی که درد زایمان شروع شد و مرا به اتاقِ زایمان بردند دلم می‌خواست هر چه زودتر تمام شود و من از این همه فکر و خیال و حرف راحت شوم.
اما بر خلافِ بچه‌های قبلی که خیلی سریع به دنیا می‌آمدند این یکی، کمی بد قلقلی می‌کرد و

دوست نداشت به این دنیا بیاید آن هم فقط برای چند روز.

بالاخره با سماجتِ ماما و کمکِ دستگاهِ فورسپس که از چند گیره تشکیل شده بود دخترم پا به این دنیا گذاشت.
بسیار لاغر و نحیف بود و زردی بالایی داشت،

آن قدر که مجبور شدند خونش را عوض کنند.

وقتی که او را در بغلم گذاشتند دیدم که درست نقطه مقابلِ بچه‌های قبلی که خیلی درشت و زیبا بودند این ششمی خیلی لاغر و زشت است و جای گیره‌های دستگاه هم، صورت و سرش را کبود کرده است.
هر کاری کردم نتوانستم شیرش بدهم چون فکر می‌کردم که حتما خواهد مرد.

به اصرار پرستارها و اطرافیان شیرش دادم.

تا یک هفته خودم و همه منتظرِ مردنِ بچه بودیم ولی هر چه زمان می‌گذشت امیدوارتر می‌شدیم.

دخترم الان ۴۸ ساله است.

اگر این متن را دوست داشتید، خواندن داستان زیر را نیز به شما پیشنهاد می‌کنیم:

جنین شما یک کروموزم اضافی دارد