طعم تلخ شکلات

آذر روی کاناپه کنار همسرش نشست و موهای بلندش را بر شانه‌های استخوانی‌اش ریخت و از روی میز، مجله‌ای را که با تیتر درشت بر روی صفحه اولش نوشته شده بود «خانواده خوشبخت»، برداشت و مشغول خواندن شد.

علی، شوهر آذر، در حال بررسی پرونده‌ای بود که باید فردا درباره آن قضاوت و داوری می‌کرد. با کلافگی سرش را تکان داد و محکم پرونده را بر روی میز پرت کرد و زیر چشمی از پشت عینک مطالعه‌اش نگاهی به آذر که ته لبخندی بر گوشه لبانش نشسته بود، انداخت و با شوخی گفت: خدا را شکر! بالاخره ما آذر خانوم را خندان دیدیم.

بعد در حالی که فنجان چای  داغ را به لبانش نزدیک می‌کرد،

تلویزیون را روشن کرد. فیلم درباره زن جاسوسی بود که به خاطر کارش مجبور می‌شد تن به مردی غیر شوهرش بدهد.

آذر با دیدن فیلم یکهو بدنش گُر گرفت و عرق سردی بر پیشانی بلندش نشست. حس می‌کرد فیلم درباره خودش است، زیرا  این روزها او پس از گذر سال‌ها، عشق دوران جوانی‌اش سیاوش را که دست تقدیر آنها را از هم جدا کرده بود در کافه‌ی دنجی نزدیک محل کارش، به طور تصادفی یافته بود و از آن روز به بعد آنها هر بعدازظهر با هم در کافه قرار و مدار عاشقانه می‌گذاشتند.

همان طور  که صحنه‌های فیلم پیش می‌رفت حضور سیاوش پر رنگ‌تر می‌شد تا جایی که حس کرد سیاوش در خانه‌اش حضور دارد و از بالای شانه‌اش در حالی که دست‌هایش را به دور گردنش حلقه زده ،تلویزیون نگاه می‌کند.

وقتی علی پرونده را از روی میز برداشت و با صدای بلند گفت: «هیچ چیز  مشکل تر از قضاوت نیست.» آذر به خودش آمد.

نگاهی به علی و پرونده در دستانش  انداخت.

در حالی که شکلات تلخ را از جام بلوری بر می‌داشت، خط درشت علی که پایین صفحه پرونده با خودنویس مشکی می‌نوشت: «حکم این زن سنگسار است» نظرش را جلب کرد و طعم تلخ شکلات برای همیشه در کامش باقی ماند.

متن زیر نیز به زندگی پر فراز و نشیب یک زن می‌پردازد:

اشتباهم، باعث از دست دادن فرصت‌های زندگی‌ام شد