حال من و کودک درونم بسیار خوب است

داستان زیر به اهمیت توجه به کودک درون اشاره می‌کند.

از صبح که از خواب بلند شدم کودک درونم بهانه می‌گرفت.

روتختی را چند بار توی هوا چرخ دادم و روی تخت انداختم. آخر سری کودک درونم یک آه بلند کشید. روتختی را همان‌طور کج و معوج روی تخت ول کردم و به آشپزخانه رفتم. زیر کتری را روشن کردم. از فریزر نان برداشتم و وسایل صبحانه را آماده کردم. مرتب زیر لب غر می‌زدم، از کج برش دادن پنیر تا دم کردن چای!

نفس بلندی کشیدم.

کودک درونم خیلی غر غرو شده بود. از سوراخ کوچک سفره غرش می‌گرفت؛ از صدای هورت کشیدن چای همسرم، لجش گرفته بود. از هم زدن چای بچه‌ها که تلق و تلوق به دیواره‌ی فنجان می‌خورد، عصبی شده بود.

عجب کودک عصبی و بهانه‌گیری شده بود.

خسته بودم انگار! هیچ کسی حرف‌ها و ناراحتی‌هایم را نمی‌فهمید.

همسرم از من پرسید: ناراحتی؟!

کودک درونم داد زد: نه، با این همه خوشی چرا باید ناراحت باشم؟

همسرم نخواست حرفش را ادامه بدهد مثل اینکه کودک درونش فرمان داد که به من محل نگذارد.

بچه‌ها سر میز سر و صدا می‌کردند و کودک درونم عصبی و عصبی‌تر می‌شد.

صبحانه خوردن تمام شد و بچه‌ها را برای رفتن به مدرسه آماده کردم.

همسرم زودتر از همیشه از خانه بیرون رفت و بچه‌ها سوار سرویس مدرسه شدند.

غر زدم و میز را تمیز کردم.

غر زدم و ظرف شستم. غر زدم و گردگیری کردم. غر زدم و می‌خواستم جارو کنم که به خودم آمدم. بقیه‌ی کار‌ها را ول کردم. رفتم دوش گرفتم. موهایم را خشک کردم و بافتم.

توی آینه به خودم نگاه کردم.

می‌خواستم از چروک‌های دور چشمم ایراد بگیرم که فوری به خودم آمدم. کمی کرم به صورتم زدم.

یک رژ صورتی زدم و لباس پوشیدم.

دست کودک درونم را گرفتم و به کافی شاپ سر کوچه رفتم. یک قهوه سفارش دادم. کودک درونم کیک شکلاتی می‌خواست. می‌خواستم دعواش کنم که کیک شکلاتی چاقم می‌کند ولی با مهربانی برایش یک کیک شکلاتی سفارش دادم.

الان با لذت قهوه و کیک شکلاتی می‌خورم.

حال من و کودک درونم بسیار خوب است.

متن زیر روایتی دیگری از کودک درون یک زن است:

من نمی‌توانم ۳۶ ساله باشم