متنی درباره صدای دعوای همسایه :

سر ظهر بود.

با هم به لابی آپارتمان رسیدیم. مثل همیشه دستانش با کوهی از خریدهای خانه پر شده بود.

در آسانسور را برایش نگه داشتم و همزمان به هم سلام کردیم. مریم خانم مانتوی سبز تیره‌ای پوشیده بود و با شال سبز گلداری آن را ست کرده بود و همین طور با رنگ چشمانش. صدایش کمی کلفت است و همین موضوع خیلی جذابش می‌کند. دکمه‌ی آسانسور را می‌زنم و منتظر می‌مانیم. می‌گویم:

ـ هوا خیلی گرمه.

ـ افتضاحه. الکی زود گرم شده. راستی مامان رو نمی‌بینم. کم پیداست!

ـ بله، زانوش خیلی درد می‌کنه. نمی‌تونه خیلی بیرون بیاد.

ـ ایشالا که زودتر خوب بشه.

در دلم می‌گویم که آرتروز علاج ندارد.

آسانسور می‌آید.

سوار می‌شویم. حرفی نمی‌زنیم و من به کوه خریدهایش نگاه می‌کنم. به طبقه‌ی خودمان می‌رسیم. مریم خانم با لبخند خیلی شادی نگاهم می‌کند و می‌گوید:

ـ به مامان سلام برسان.

ـ حتما. مرسی. خداحافظ.

کلید را در قفل می‌چرخانم.

کسی خانه نیست. حتما مامان و بابا دکتر رفته‌اند. هر روز به یک دکتری می‌روند. روی تختم می‌نشینم و لباس‌هایم را روی تخت ول می‌کنم. به دیوارِ کنار تخت تکیه می‌دهم و در تلگرام می‌گردم. نیم ساعت نشده است. صدای مریم خانم از پشت دیوار می‌آید. داد می‌زند. شوهرش هم داد می‌زند. فحش می‌دهند. فحش‌های معمولی و بعد فحش‌های رکیک. بچه‌ها از مدرسه برمی‌گردند. آن‌ها هم فحش می‌دهند و مادر جوابشان را می‌دهد. صدای محکم به هم خوردن درها می‌آید. چیزی محکم بر زمین می‌افتد. شبیه افتادن کمد است. با چند تا جیغ تمام می‌شود.

همه جا ساکت شده است.

تا شب یکی دو بار دیگر این صداها را می‌شنوم و بر تنم لرزه می‌افتد. فردا سر ظهر از خانه بیرون می‌روم. مریم خانم را دم در می‌بینم که دستانش پر از خرید خانه است. در را برایش باز می‌کنم و همزمان بهم سلام می‌کنیم. لبخند شادی تحویلم می‌دهد و می‌گوید:

ـ مرسی عزیزم. به مامان سلام برسون.

ـ خواهش می‌کنم. حتما. مرسی. فعلا.

ـ خداحافظ

و به سرعت دور می‌شوم.

متن زیر نیز درباره کشمکش با یک همسایه است:

نه زنگ می‌زنند، نه جواب تلفن را می‌دهند