آیا کسی دلواپس من نیست

صبح از خواب بیدار می‌شوم و همان کارهای همیشگی را می‌کنم. هیچ چیز جدیدی نیست. انتظار خبری هم نیست. انتظار هیچ و هیچ و هیچ اتفاق خوشی هم نیست. حتی غذا هم غذای جدیدی نیست؛ همان قیمه و قورمه.

پختن غذاها را از حفظ هستم. از بس تکرار کردم و تکرار کردم مغزم و دست و پاهام خودشان انگار همه‌ی کارها را انجام می‌دهند و هیکل من را جابه‌جا می‌کنند.

خیلی وقت است دارم فکر می‌کنم. خیلی وقت است که این پرسش را با خودم تکرار می‌کنم. عشق ما چه شد؟ چه بلایی سرش آمد؟

جوابی نمی‌توانم برایش پیدا کنم.

خورشت قورمه سبزی را بار گذاشتم.

جوش که آمد زیرش را کم کردم. برنج را توی پلوپز ریختم. درجه آن را تنظیم کردم.

گلدان‌ها را آب دادم.

کمی لباس و وسایل ضروری برداشتم. آن‌ها را توی ساک دستی گذاشتم. با خودم گفتم: دیگر وقتش رسیده. می‌روم، می‌روم تا ببینم چه کسی دلواپس من می‌شود. بلکه با این کار کسی به من توجه بکند.

توی خیابان قدم زدم تا ساعت ۱۱.

ساعت ۱۲ شد.

ساعت دو بعد از ظهر شد.

ساعت چهار بعد از ظهر باز کسی به یاد من نبود.

توی پارک نشستم. خسته شدم. واقعا چرا همسر و دو تا پسرم نباید نگران من بشوند وقتی من با ده دقیقه تاخیر نگرانشان می‌شوم؟

تلفن همراهم را چک کردم. نه! تماس بی‌پاسخ نداشتم.

به مادرم زنگ زدم که به خانه‌اش بروم. مادرم تا گوشی را برداشت شروع کرد از در و دیوار بد گفتن و همان حرف‌های تکراری و همیشگی. برخلاف همیشه دلم نخواست حرف‌هایش را گوش بدهم. فقط گفتم: کاری نداری؟ مادرم گفت: حالت خوبه؟ گفتم: آره خوبم. فقط خسته‌م.

و گوشی را قطع کردم.

به خواهرم زنگ زدم. گوشی را برداشت. سر یک اسباب بازی با پسر کوچکش مشغول بودند. سرو صدا نمی‌گذاشت به حرف‌های من گوش کند و گفت: الان دستم بنده. بعدا بهت زنگ می‌زنم.

دوست صمیمی ‌ندارم از بس سرم گرم بچه‌ها و همسر و خانه‌داری‌ام که به آن‌ها هر دو سه ماهی یک بار زنگ می‌زنم. پس دور آن‌ها را هم خط کشیدم.

به برادم زنگ زدم. تلفن را برنداشت.

ساعت ۸ شب به خانه برگشتم. کلید را چرخاندم وارد آپارتمان شدم. پسرها هر کدام در اتاقشان بودند و درس می‌خواندند. همسرم روی کاناپه دراز کشیده بود. سرش را بالا آورد و گفت: برات غذا نگه داشتیم.