تنهایی زنان

از تنهایی می‌ترسم. خیلی بیشتر از آنچه فکرش را بکنی! تا قبل از ازدواج، هیچ شبی تنها نمانده بودم.

اوایل ازدواجمان را یادت هست؟

برای دو زار و ده شاهی می‌رفتی به شهری ١۵٠کیلومتر آن طرف‌تر برای تدریس؛ دو روز و یک شب در هفته خانه نبودی و من تنها بودم.

چه می‌توانستم بکنم؟! من، دخترکی ١٩ ساله بودم که توی دانشگاه تو را دیده بودم و دل باخته بودم و حالا…

می‌دانستم، خوب می‌دانستم که باید صبر کنم بر این فراق‌ها. زندگی خرج دارد، بالا و پایین دارد و برای ما که تازه زندگی‌مان را آغاز کرده‌ایم، فراز و نشیبش چیزی شبیه پریدن روی ترامبولین بود. پس، آرام باش ساره! صبر کن! درست می‌شود.

دو سال گذشت.

بچه‌دار شدیم و آمدن دخترمان، همزمان شد با قبولی تو در مقطع دکترا. همیشه به تو افتخار می‌کردم، آن روزها بیشتر! ولی حالا باید بیشتر صبوری می‌کردم. چرا؟چون تو باید دو روز می‌رفتی تهران و در کلاس‌های دکترا شرکت می‌کردی و چون آن قدرها دست و بالمان باز نبود، با اتوبوس می‌رفتی و می‌شد ٣ شب در هفته و با اضافه کردن آن یک شب، جمعا می شد ۴شب! ۴شب در هفته کنار ما نبودی! بچه داشتیم. تنها بودم و چون از تنهایی می‌ترسیدم، برای پر کردن جای خالی‌ات، دست به دامان دوستان و رفقا و آشنا و فامیل می‌شدم که شوهرم نیست، می‌شود امشب کنار من و دخترم باشید؟ که اگر بچه بی قراری کرد، اگر تب کرد، اگر سرما خورد، یکی باشد کمکم کند!

صبر کردم.

تنهایی‌ها را پذیرفتم، اما خیلی از شب‌ها، نبود حضور گرمت و دستان مردانه‌ات، وَهْمِ تنهایی را برایم دوچندان می‌کرد و منِ وحشت‌زده، شب را با چراغ روشن، صبح می‌کردم.

هنوز هم همین طور است. می‌گذرم از گفتن دوره‌های دیگری که بر زندگی ١٢ساله مان گذشت. دوره‌هایی که لبریز است از طعم تلخ نبودنت و مزه‌ی گس صبوری.

دخترهایمان حالا ثمره‌ی زندگی ١٢ ساله‌مان هستند. دو تا برگ گل، که شب‌های نبودنت همدم منند!

دوستت دارم و همچنان نبودنت را تحمل می‌کنم چرا که می‌دانم تو هم، همه‌ی این سختی‌ها را برای راحتی و خوشی ما به دوش می‌کشی.

در هر سفر به خدا می‌سپارمت.

امشب نیز!

هرچند که هنوز هم از تنهایی می‌ترسم؛ خیلی بیشتر از آنچه فکرش را بکنی.

متن زیر نیز درباره تنهایی عمیق زنانه است:

یک سینه حرف ناگفته و هزاران لحظه‌ تنهایی