طلاق عاطفی بهترین ایده برای نجات زندگی‌ام بود

صحبت از خواستن و نخواستن نبود، نشد که بشه.

یک بار تا مرحله عقدکنون هم پیش رفتم اما یه مرتبه همه چیز دقیقه آخر پای سفره عقد بهم ‌خورد. کم کم حرف خانوم جونم داشت باورم می‌شد که می‌گفت انگار بخت من رو با جادو و جنبل بستن. اوایل زیاد سخت نبود اما بعدها وقتی سی سالگی رو رد کردم، استرس فردای بدون حضور مادرم، پیری و تنهایی‌ام، آوارگی و آلاخون و والاخون شدنم بعد از تقسیم ارث و میراث پدری، بد جوری توی دلم لونه کرد و ترس از تنهایی مثل مار توی قلبم چنبر زد. خیلی طول نکشید که به نومیدی خودم معتاد شدم و افسردگی شدیدی بر من غالب شد.

عاقبت توی سن سی و چهار سالگی از چیزی که می‌ترسیدم بر سرم اومد و سیاه‌روزی به بختم جلوه کرد. مادر بیچاره‌ام تا لحظه آخر عمرش با دلنگرانی از آینده من چشم از دنیا بست و من موندم و وحشت شب‌های تنهایی.

من موندم و یک لقمه نون بخور و نمیر حقوق وزارت کاری با امنیت شغلی کم. من موندم و زمزمه‌های فروش خونه ورثه‌ای با آینده‌ای نامعلوم.

من موندم و حرف‌های تلخ و گزنده‌ای که مثل خنجر توی قلبم فرو رفت. هیچ فکر نمی‌کردم به خاطر ارث و میراث پدری کارم با خواهر و برادرم به جاهای باریک بکشه.

هیچ وقت فکر نمی‌کردم، بدبختی و بی شوهری‌ام چوب بشه و به سرم بخوره. خواستگاری خانم صولتی، همسایه‌مون برای پسرش در آن شرایط سخت درست چند ماه بعد از فوت مادرم برام حکم یک معجزه رو داشت.

مهدی یک‌بار ازدواج کرده بود.

حاصل ازدواج اولش دختری پنج ساله‌ای بود که دو سال از درگذشت مادرش می‌گذشت. دختر پنج ساله اون نیاز به مهر مادری و من هم نیاز به سایه‌بونی برای زندگی داشتم. قیافه‌ش اصلا به دلم نمی‌نشست اما موقعیت اجتماعی خوبی داشت و از لحاظ مال و منال دنیا هم چیزی کم و کسر نداشت.

حداقل ترسی از گرسنگی و آوارگی نداشتم.

درد تنهایی، حسرت حس شیرین مادری، بی‌پولی و هزار فکر و خیال بازی فردای روزگار، باعث شد بدون هیچ اما و اگری با برپایی یک مراسم ساده، پای سفره عقد بشینم و حتی کوچکترین تردیدی هم نسبت به انتخابم پیدا نکنم. وقتی صیغه عقد جاری شد، به فکرهای پوشالی خودم خندیدم. بستن بختی در کار نبود. انگار پیشونی نوشتم این بود.

اوایل همه چیز برام تازگی داشت.

رابطه‌ام با دخترش خوب بود اما گاهی از حساسیت‌های بی مورد مهدی درباره نوع پوششم، حرف زدنم و نحوه تربیت دخترش اصلا سر در نمی‌آوردم. سلیقه خاصی داشت. مدام من رو با همسر سابقش یا خانم‌های دور و اطرافش مقایسه می‌کرد. توقعش از من مثل زن سابقش بود. چیزی که از توان من خارج بود. افکار و اعتقادات من رو در عصر حاضر نوعی عقب ماندگی تصور می‌کرد و این نوع افکار رو برای تربیت دخترش سمی ‌مهلک می‌دید. حتی توصیه مادر شوهرم برای بچه‌دار شدن هم کارساز نشد و با گذشت زمان اختلافمان بالاتر رفت. سر کوچکترین مسئله، بینمون شکر آب می‌شد. فاصله بین قهر و آشتی‌هامون گاهی به درازا می‌کشید. طلاق راهکاری اساسی برای پایان دادن تمام این اختلاف‌ها بود اما من بزرگترین نقطه ضعف رو داشتم. حتی با پول مهریه و ارث پدریم هم نمی‌توانستم حضانت پسرم رو به عهده بگیرم. از طرفی دلبستگی عاطفی شدیدم به دختر خوانده‌ام و وحشت از تنهایی دوباره‌ام، اراده‌م رو نسبت به اندیشه طلاق سست کرد. مهدی هم خواستار طلاق نبود. عاقبت بعد از گذشت پنج سال، تصمیم گرفتیم بدون حضور درهیچ محاکمه، دادگاه و محضری، مسالمت‌آمیز از هم جدا بشیم. در یک روز سرد زمستانی، بعد از نوشیدن چای گرم، به آن زندگی سرد خاتمه دادیم. اینک یک سال از آن روز سرد زمستانی می‌گذرد اما هر دو از این انتخاب خوشحالیم. هرچند کاشانه ما عاری از مهر و عاطفه زن و شوهریه اما مهر مادری و محبت پدری گرمابخش وجود اونه و لبخند شیرین بچه‌ها برای من و مهدی، به تمام دنیا می‌ارزه.

متن زیر نیز درباره طلاق عاطفی است:

به خاطر پدرم آمدم؛ به خاطر دخترم ماندم